Σημεία των καιρών...
Ήμουν μαθητής του δημοτικού όταν ο μακαρίτης παππούς μου, είχε αναφέρει ότι κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής υπήρχαν ορισμένοι που εκμεταλλεύτηκαν την πείνα και την δυστυχία των συνανθρώπων τους και αγόραζαν οικόπεδα για ένα μπουκάλι λάδι ή ένα σακί αλεύρι.
Στα παιδικά μου αυτιά ακουγόταν αδύνατον και εκείνος συνέχισε: "...Όταν πεινάει το παιδί σου, μια φέτα ψωμί που θα ξεγελάσει την πείνα του είναι πολυτιμότερη από ένα οικόπεδο...".
Για να καταλήξει είπε για τους μαυραγορίτες "...ότι μπορεί να έκαναν περιουσίες αλλά η τιμωρία τους ήταν ότι δεν τους εκτιμούσε κανένας...".
Σήμερα, που σίγουρα τα πράγματα δεν είναι ακόμα τόσο δραματικά, τι βλέπουμε; Αρκεί μια βόλτα στην αγορά των πόλεων και παρατηρείς καταστήματα βιοπαλαιστών να κλείνει το ένα μετά το άλλο. Υπάρχουν όμως και καταστήματα που ανοίγουν το ένα μετά το άλλο. "Χρυσό" σου λέει μια φωτεινή επιγραφή. "Gold" σου λέει μια άλλη. "Εχεμύθεια" υπόσχεται μια τρίτη...
Κι όμως καθημερινά υπάρχουν άνθρωποι που για να μπορέσουν να γεμίσουν το ψυγείο τους δεν λογαριάζουν μπροστά σε έναν βαφτιστικό σταυρό, μια βέρα ή ένα δαχτυλίδι αρραβώνων...
Στους σύγχρονους "λαδέμπορους" αφιερώνω το ποίημα "Φθορά" του Κώστα Καρυωτάκη από την δεύτερη σειρά της ποιητικής του συλλογής "Ελεγεία και Σάτιρες" το 1927.
Φθορά
Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων,
και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι.
και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι.
